De jazz-band. Ik zou vóór zaterdag flink gaan oefenen. In het dorp op het Emmaplein was een houten muziektent opgetrokken. Hij was leeg nu, zo vroeg in de morgen, op een jongen na die een grammofoonplaat opzette. Hij hield een microfoon bij de toeter van de grammofoon. Aan een paal van de muziektent hing een grote metalen loudspeaker. Ik bleef staan en hoorde het geruis van de naald op de plaat. Toen klonk er een trompet. De trompet van Louis Armstrong. Een mooi primitief geluid schetterde door de loudspeaker. De jongen achter de grammofoon keek blij op van zijn microfoon naar de loudspeaker. Het wonder was gelukt. Het geluid ging door de draad. De jongen zag me staan luisteren en stak zijn duim omhoog. Ik stak ook mijn duim omhoog. Louis Armstrongs verhalende zinnen vol muziek schalden over straat. ’I can’t give you anything but love, baby’ Ik zong zachtjes mee. (Peter Hoefnagels, Aan God die mijn jeugd verblijdt) Afbeelding: bevrijdingsconcert door de Koninklijke Biltse Harmonie. (Collectie D’Oude School)
Peter Hoefnagels werd in 1927 in Bilthoven geboren. Hij was later hoogleraar criminologie en jeugd- en familierecht in Rotterdam en lid van de Eerste Kamer. In deze fragmenten beschreef hij de bevrijding zoals hij die meemaakte.
Ik fietste over ‘de weg der plichten’. Het was dezelfde weg, iedere boom herkende ik, maar het was de weg der plichten niet meer. Er hingen vlaggen uit de huizen. Engelse soldaten liepen bij burgers in en uit. Anderen liepen verstrengeld met meisjes over straat. De meisjes straalden. De militairen leken al aardig ingeburgerd. Ik kwam achter de bevrijding aan. Thuis hing ik de vlag uit. Ik had de neiging bij de voordeur aan te bellen.
DAB
U bevindt zich op de rondleiding over de Bevrijding. Voor het vervolg klik HIER.
Bron:
Peter Hoefnagels, Aan God die mijn jeugd verblijdt, Rotterdam 1981, geciteerd in B. Schut, verhalen hoe de oorlog is verdwenen… Bilthoven en De Bilt tijdens de Tweede Wereldoorlog, De Bilt 2015.
